من نشسته ام الان در این شرکت تقریبن خالی از کارمند و صداهایی که از صبح مته می شد و گاهی می رفت توی سرمان، الان دیگر تقریبن تمام شده است؛ دوباره بی اینترنت شدم که در واقع می شود گفت از همان اولی که آمدم این جا بی خانمان بودم و ادای آدم های جادار را درمی آوردم و امروز دوباره اسباب کشیدم به اتاقی دیگر؛ حالا رفته ام سیم کانکشن اینترنت تخمی و کند رییسم را از پشت کامپیوترش کشیده ام و نشسته ام گودر می خوانم و ریز می خندم بلکه درد دستم زیاد نشود از بس که چسبیده به ماوس و هی سعی بیشتری کنم برای نگه داشتن جیشم، که چون احساس می کنم چقدر وقت ندارم برای کار عبثی مثل شاشیدن؛ که واقعیت هم همین است؛ جدی می گویم؛
گودر می خوانم و به این رسولی حسودیم می شود که پست ابرو برداشتن اش، یک ابرو برداشتن ساده و زپرتی، 78 تا لایک دارد و این طوری است که حس دیشب ساناز را به باز شدن بی دریغ آن همه جعبه درک می کنم و الان تنها فکرم این است بروم دستشویی و تمرکز کنم گلویم درد نگیرد که عقب می افتم از زندگی اگر مریض شوم؛
عصر به خیر

آخه کدام شاعری حتی می تونه این مصرع را بگه:

هیکل ناز نسترن...

این شعره یا نعره؟؟؟؟؟؟

با خودم مدام تکرار می کنم :
دستم درد نمی کنه
دستم درد نمی کنه
دستم درد نمی کنه
دستم درد نمی کنه
دستم درد نمی کنه
دستم درد نمی کنه
دستم درد نمی کنه
دستم درد نمی کنه
دستم درد نمی کنه


خیلی درد می کنه

پس از گذراندن یک روز کاری بی مزه، با کی برد بی ادبی که نیم فاصله ندارد، بهترین کار این است که بروی خودت را پرت کنی در جوب پهن خیابان ولی عصر و قل بخوری و بروی خانه؛

حال ندارم که هرروز یک چیزی بنویسم؛ دیشب در خواب می گفتم بلند بلند که کروبی را می گیرند؛ ترسیدم هادی از خواب بیدار شود و بشنود اما نشد؛ تا صبح کابوس دیدم؛

کار باید حرفه ای باشد و اگر این آدم ها بفهمند این را، من می توانم با خیال راحت بروم بمیرم؛ به همین علت که نمی فهمند آدم هایی مثل من زنده اند و تمایل به نفس کشیدن دارند؛ جدن بدون ما دنیای جای گه تری می شد، اما یک دست...

من یک انسان مولتی تسک می باشم؛ این همان چیزی است که همیشه بوده ام و حالا کاملن، بی هیچ کم وکاستی هستم! در آن واحد مشغول انجام دادن ३ پروژه هستم که برای یک اش باید ३ نفر باهم کار کنند؛ حالا تصور کنید من مولتی تسک که غر بزنم، یک آدم غیرمولتی تسک خواهد مرد!